نام نیکو گر بماند ز آدمی – به کز او ماند سرای زرنگار
مناظر و عکس
با دوست خوشم به زندگی دلشادم
از قید زمان و از مکان آزادم
انگار فراموش کنم حال خودم
در گوش کسی نمی رسد فریادم
باشی و منم کنار تو آرامم
رفتی و منم لیلی بی فرهادم
گاهی که خراب می کنم خانه ی دل
در چهره نشان نمی دهم ناشادم
با گوشه خنده غم ز دل می رانم
بر باد نمی دهم که من بر بادم
آرامش خود را به غمی نفروشم
از روز ازل هرآنچه گفت استادم
10/4/93
زنده با یاد خدا تسلیم تقدیرم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
هزاران بار می خواهم خدا را
در ردیف آنچه می گویند باید بود !، باشم؟ ..نیستم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
نیکی و بد در وجودم ، شادی و غم تار و پودم
گاه چون مرغی اسیرم در قفس ، فکر آزادی و پروازم
گاه چون شاهین آزاد بر فراز آسمان ها ، بام کوهستان باشد آشیانم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
فکرم ، آزاد از تمنا ، سازگارم خوب یا بد با صفاتم
شادمانم در کنار دوستانم عشق باشد میزبانم
خوش به حالم که جز باری سبک از فطرتم چیزی ندارم
علم ، دانش ، تجربه هرآنچه دارم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
اگر رنجور بیمارم ، به آن دانا وآگاهم
نمی گویم کسی را من بد احوالم ، چنین و آنچنان هستم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
هوای محفل و مجلس ، سرای خود فریبی را سرای
خود نمی دانم
ندارم هدیه ای ، آنرا
بیاویزم ، ﮔˊل دیوار
بنازم بر شایستگی یا نالایقی هایم
چه دنیای غریبی و چه احوالی که من دارم!؟
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
به بودن، آمدن،رفتن ، همیشه راضی و خوشحال
حضور هر دم و هر بازدم را هدیه دلدار می دانم
و بالاتر از آنرا من نمی فهمم ، نمی خواهم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
در میان دوستان با هر که همچو من غریب و بی کس و
از شور و ﺸˊﱢر افتاده و کمتر شاکی ، آزاد باشد.. آزاد باشم
دور از دنیای وسواس و هوای خانه و شغل و مقامم
آشنا با همسر و فرزند و فامیل ، دوستان و همدلانم .
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
عاشق دیدار با آن مخلصی هستم که وقتی
چشم در چشمش نهادم ، دیدم از عمق نگاهش ، همدمی هایم
و می دانست ، پشیمانم من از پوچی ̗ دانش و دانستگی هایم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
بر سر خاکش که رفتم ناله و شیون شنیدم .
یک سخن از داستان رفتگان هرگز ندیدم ..
این بساط دایر بی دست و پایی ، وقت بودن چون غریبه وقت مردن اشک و گریه ، ناله از کردار هستی
با نگاه برآسمان و اختران ، مردمان و خویشتن را کوچک و مقهور دیدم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
به مهمانی گل، رفتم ، گشتم محو رخسارش
شنیدم عمر کوتاهش .. چشیدم عطر زیبایش
به خود خندیدم و گفتم : نه زیبایی گل دارم نه شادابی نه عطر آن..در این گلزار دنبال چه می گردم نمی دانم ؟!
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
به پایان می رسد دفتر و تن بر خاک می افتد
جوار خاک ، تن را ناروا ، مهجور می بینم
به بغضی که همیشه در گلو دارم
همینم ، بیشتر ، کمتر ز دلداری خبر دارم
به درد خویش ناچارم به ضعف خویش آگاهم به این بازی تقدیرم ، تسلیمم ، حیرانم
شکر می گویم همین هستم که باید باشم و هستم!
8/3/93
رفتن از طارم مهیا سوی ماسوله دل ̗ ما
جمع ̗ یاران شد فراهم تا رسید آن روز زیبا
غرق ̗ شادی سینه ی ما همچو قلب ̗ کودک پر شور وغوغا
می طپید و بی قرار از فتح ̗ کوهستان و از گلزار و صحرا
می سپردیم پای خود را در میان صخره و دیوار سنگی
راه گاه دشوار بود و گاه هموار چون رفیق ̗ همره و هم مونس ما
ما به میل ̗ جان نوشیدیم ، آب ̗ سرد ̗ چشمه ساران
در پناه گرمی خورشید خوابیدیم ، جان پناه و فرصت ̗ آرامش ما
ما شنیدیم نغمه های شاد ̗ بلبل شعر و موسیقی باران را فراوان
در کنار گرمی آتش نشستیم گرمی ̗ اش برکند خستگی را از تن ما
ما سراغ ̗ خواب خود را از نوای رود و کوهستان و صحرا می گرفتیم
خواب ̗ خوش ما را به رویا می رساند ، از شام و تا صبح ̗ فردا
ما به جنگل های ماسوله رسیدیم ، شاد و خرم چون پرستو
همچو دلداری که می خواهد ببیند ، صورت ̗ محبوب خود را
4/3/93
چه دوراز یار باشیم و چه همراه و نگهدارش
کنون دل ﻜˊنده است ازما امیدی نیست درکارش
ندانی یار̗ غار من تو هستی مردم و میهن؟
گناه ̗ ما ، صواب ̗ ما ، رسد پاداش و آثارش ؟
ندانستیم خردمندی به صد خون جگر آید
گرفتیم راه خودکامی و گرم است کار و بازارش
چگونه جان شیرین را فنا کردیم و مدهوشیم
چومرغان در قفس ماندیم وعمری را پرستارش
چرا هر جا سخن راندیم زبان نامرادی شد ؟
چرا آثار محنت هست فضاحت یار ̗غمخوارش ؟
جهالت بخشی ازما گشت و ما بر ﮔ̗رد اوهامیم
خرد قربانی اهمال و ناکس شد خریدارش
طلوع ̗ نور خورشید وغروبش را نمی فهمیم
مثال جغد شوم هستیم و تاریکی هوادارش
چرا ؟ درمان حال ما به آسانی میسر نیست
نمی دانیم و بیماریم سلامت جو گرفتارش
برای ما همان بهتر که در چنگال فهم خود
اسیر و بی اثر باشیم همه گویا طرفدارش؟!
25/2/93
آفتاب این ولایت گرمی ˏ سوزان ندارد
آسمانش پر غبار و ابرها باران ندارد
نیست چشمی بهر یاری یاوران سردرگریبان
گرم بازار دورویی، همدلی امکان ندارد
ناخدا سرگرم مکر و آشنا با وضع و رفتار
با چنین تزویر و کردار کارˏما سامان ندارد
نقش لاقیدی چه آسان می نشیند جای ایمان
در غریبستان ، انسان قدرت ̗ پیمان ندارد
می روند بی قدر و همسان روزها بی اختیارند
چون هوای این قفس ها ، فرق با زندان ندارد
بر گذشته افتخار و از شهامت قصه گفتن
آنچنان افسانه گشتند عاشقی رجحان ندارد!؟
چشم ظاهربین باز و چشم جان در خواب باشد
در چنین کوری دل ها روز و شب پایان ندارد
دست بردن در خرابی تا خراب آباد گردد
خانه آبادان نمودن ، غصه و حرمان ندارد ؟!
چشم دل باید ببیند این جهان یک امتحان است
هر کسی مردود گردید فرصتˏ جبران ندارد
3/1/93
عشق یعنی خانه ی جان ، واله و شیدا شدن
دردها را چاره کردن ساقی دل ها شدن
خنده بر لب ها نهادن طعنه بر غم ها زدن
کوه چون فرهاد کندن عاشق لیلا شدن
شمع را پروانه بودن پیش پایش سوختن
در صدف ماندن روزی گوهر دریا شدن
خویشتن چون قاصدک دادن در دست نسیم
هر طرف آزاد چون باد حاضر و پیدا شدن
عشق یعنی مهر، آرامش ، سکوت و نیستی
عقل یعنی نکته دانی ، کودکی ، رسوا شدن
باش عاشق چونکه معشوق عاشقی را آفرید
عاشق و معشوق چون او همدل و همتا شدن
24/12/92
این زبان فارسی یا پارسی باشد شکر
در دهان چون شعر می باشد سراپایش هنر
فعل و فاعل مصدر و مفعول او آسان چنان
کاتب و شاعر بگویند بی حساب و بی خطر
دوستی دارد با کردی بلوچی آذری رشتی لری
لهجه هایش بی شمار و اشتراکش بیشتر
گر تو استادی زبان دانی زبان آور بدان
این دیارپر هنر ده ها زبان دارد چون دۥﱠر و گوهر
25/12/92
صفای عاشقی پایان ندارد
غم بی همدمی درمان ندارد
نشین نزد رفیقان موافق
که نامحرم سر پیمان ندارد
اساس دوستی بی مزد و منت
نهال دشمنی سامان ندارد
خدا را در دل خود جستجو کن
حضورش دائم و هجران ندارد
درایت داد وعقل و دانش و هوش
بنای لطف حق میزان ندارد
شکوه بوستان با گل شد آغاز
که بی گل باغ نغمه خوان ندارد
هوای عاشقی عشقست و پرواز
هواخواهی غم خواهان ندارد
بیاور می که ساقی جاودانه ست
به کفر و دین ما ایمان ندارد
5/10/92
خوش به احوال کسی که دل بر این دنیا نه بست
رفت و طرح عاشقی با صاحب این خانه بست
غیر خالق دل نباید بست در مهر کسی
دل به غیر از دوست بستن می شوی بالا و پست
حالˏ دنیا بس خرابست و بشر شیطان پرست
دل به ویرانی و شیطان می سپارد دست به دست
گاه ویران می کند سطح زمین و گاه اعماق زمین
مرگ ˏ حیوان و نبات درعزم او طرفی نه بست
شرح این هجران زیادست و مصیبت بس دراز
خوش به حال آنکسی که دل بر این دنیا نه بست
………………………………………………..
شهرها ، بازارها غرقˏ غبار و دودها
ابرها ترکیبی از ریزگرد ها ، گوگردها
تا تنفس می کنی بوی تعفن در مشام
بوی عطر و طعم گل باشد فقط یک یاد ونام
چهره ها درهم ، لبخند در لبان بی خاصیت
چشم در چشم می نهیم بی جوهر و بی ماهیت
سردی دل ها فراوان است و دست گرم کم
دوستی ها در خیال و دشمنی ها گرمˏ گرم
د ر چنین ایام ˏ نوروز و بهاران دگر
گر که دل با حق نباشد می رود بر نیشتر
29/12/92
ترا ایکاش ای ساقی چنین نالان نمی دیدم
ز چشمانت نگاهˏ ناله و حسرت نمی چیدم
ز فریادی که از اعماق جانت میرسید هر دم
ز فریادت نرنجیدم زبانت را نفهمیدم
زبان پند و اندرزت برایم غصه و غم بود
و روز روشنم شب شد ز تاریکی نترسیدم
ندانستم خوشی و درد ز ذات ما برون آید
ز ذاتم درد می دیدم و از شادی هراسیدم
گرفتم دشت بی حاصل برای کشت و بهر کار
نروید دانه، ساقی گفت ، به گفتارش خندیدم
شدم سرشار دانش ها و دنیای تمناها
نشد درمان یک دردم ، به کردارم نبالیدم
ازآنکه زار و نالانم ز ساقی دور و حیرانم
ازین موجود دل غافل هزاران بار رنجیدم
به دور از ساقی وهر جا زعقلم چاره می ﺠۥستم
چو نقش مار سرگردان به دور خویش چرخیدم
شدم یک عاقل کامل ، ولیکن ، بی نشان از دل
ز ساقی چون حذر کردم تمام عمر نالیدم
25/10/92