طارم ، رودبار، منجیل

طارم ، رودبار، منجیل
شب گذست از نیمه و درآسمان مهتاب بود

کودکی آغوش مادر بی خبر در خواب بود
طارم آن شب آخر فصل بهارو آسمانش بیقرار
از دل خاکش فغان آمد که می سازد زمین تار و مار
رودبار غافل که فردا کودکان بی پدر
می روند دنبال مادر تا از او گیرند خبر
شهر منجیل شد اسیر قهر شوم زلزله
مردمش مدفون به خاک و جان شیرین در تله
در چنین اوضاع زمین هرآنچه در سر داشت گفت
شهر ویران شد هزاران تن به زیر خاک خفت
مردم از هر سوی ایران بهر همدردی روان
می سپردند از دل و جان دست یاری بی امان
سالها بگذشت از آنروز و چقدر آموختیم
از برای حفظ جان چشمان بر در دوختیم
خانه های امن تر گر ساختیم شاید دگر
چون زمین لرزد نگرید چشم ما خون جگر
 1/4/95

عمر ما و زمین

عمر ما و زمین
چرخش و عمر زمین اکنون پنج  میلیارد سال
عمر ما چند  لحظه  در مقیاس  او دارد مجال
چهل و پنج میلیارد سال وضع زمین در آسمان
آتشین   گوی   سرگردان    درون   کهکشان
راز چرخیدن به دورش سطح او را سخت کرد
صد هزاران دره و کوه و فلات  و دشت  کرد
گوی سرگردان دیگر  در  اصابت  با  زمین
آفرید  دوران  یخبندان   هر  جا  در  کمین
چون هزاران در هزاران سال یخبندان گذشت
آب و دریا ؛ چشمه ساران شد روان در کوه و دشت
عمر انسان گر هزاران سال باشد در زمین
من که حیرانم از این شرمندگی وضع حزین
با   چنین  عمر  مثال  کف  یا گرد و غبار
در خودم هستم  اسیر و در غروری پایدار
من خودم را اشرف مخلوق نامیدم  عبس
همچو مرغ در بند زندان  تنم یا  در قفس
من  خجالت می کشم  شرمنده ام از بودنم
روح جاویدان به من بخشید و راندم از تنم
تا  “من”  دیگر  ز دنیا  برگزیدم  رفتنی
در چنین احوال بیمارم ، ضعیف و مردنی
گر به خود آیم ؛ ز خود رانم تن مرگ آفرین
در کنار ماه و خورشید و زمینم همنشین
24/3/95

مهربانی

مهربانی

شدم بینای دل از مهربانی

نمی جویم  طریق ̗ ناتوانی

به صحرا و سرابش دل نبستم

 به  نور و آفتابش  پای بستم

 به لذت های دنیا  خو  نکردم

به غوغایش ره ،همسو نکردم

غریق شوکتم در خانه ی دل

به مستی می و میخانه ی دل

نهانم تابشش از تابش  جان

چو خورشید از فروزانی دهد جان

خوشم با ناخوشی و شادمانی

کزین اضداد می جویم جوانی

 خراب ̗ مستی و بی حاصلی را

نرفتم  راه  و دور باطلی  را

صراط مستقیمم  شاه  خوبان

منم در آستانش شاد و خندان

کنار دیگران آرام  و راحت

به یاران داده ام دست رفاقت

نباشم قاضی و گویم قضاوت

به دام” من” بیفتم  تا قیامت

“منیت” حاصلش بیماری جان

بمیرد  ذره  ذره  تا  به  پایان

جماعت دام” من” را چون بسازند

در این  زندان و بد بختی  بسازند

ندارند چاره ای جز درد ومحنت

نبینند  روزگار  با  طراوت

اسیر زرق و برق  روزگارند

در این آشفتگی ها بی قرارند

نمی دانند خرد در جان آنهاست

که نادان خرد یک عمر تنهاست

متاع و ملک و مال و جاه و دنیا

به  نا پایندگی ها  ، گشته  بر پا

18/2/95

 

امنیت ایران

امنیت ایران

کمتر بزنیم  انگ  به  حکام  سیاست  که  چنین  است  و چنان است

زندان ̗ سیاه مردم  ̗  در بند به از زندگی و بودن در جنگ عیان است

بنگر شده ماتم زده غارت شده در شهر و دیارش افغان و عراقی

دیگر  نتوان  دید  به  همسایگی  ما  که  آباد شود خانه و باغی

مردان   و  زنان  خانه  به  دوش  در  به   در ̗ دشت  و بیابان

نه  خواب و  خوراکی  نه  فردای  نجاتی  شده وامانده و حیران

تا  چشم جهان کور شده  داعش آدمکش و جانی است به میدان

گردن  بزند  مرد  و زن  و کودک بی کس نه عذری نه پشیمان

ویران  شده  تا  سوریه  لبنان و عراق خاک  ̗ فلسطین به یغما

آخر به کجا می رسد این جرم و جنایت چنین رسم بشر گشته هیولا

اکنون اگر خانه ما کشور ایران که در امنیت و صلح و ثبات است

آرامش آن در گرو صبر و شکیبایی مردم به ایمان و نجات است

باید  در این  سلسله  جنبان سیاست  چنین معرکه گیران  جنایت

هوشیار بمانیم  و بگیریم ره مصلحت و صحبت یاری به  درایت

29/10/94

از نفس بپرهیزی و تا عشق بر انگیزی

از نفس بپرهیزی و تا عشق بر انگیزی

با نفس نه  خوش باش  و نه  غمگین  فقط   شک  و گمان است 

چیزی   که   عیان   است    چه    حاجت    به    بیان      است

از   “خود”   هر  آن   دیدی   و  در  حافظه   تصویر   کشیدی

در  ذهن  تو  آن  خاطره  و نقش  بماند ،  قاضی   تو   آن  است

این  خاصیت  ذهن  غریزی  و  از  آن   نیست   مجرای   گریزی

زین مخزن لبریزهمان  درد  و  ورم محنت و غم  در فوران  است

آن    چیست  که  پیدا  و  نهان   ساکت  و   آرام   و   تو   غافل

 آن عشق  ̗ خدائیست که در ذات  تو بنشسته واو صاحب آن است

 از  نفس  بپرهیزی  و  تا  عشق   برانگیزی   و  آرام   بگیری

این   مرحمت  و  راه رهائیست  کان  ماهیت  جان  جهان  است

15/8/94

مردم ایران

مردم ایران

شدیم ما  مردمان  پاک  ایران

اسیر دست بدخواهان و رندان

هزاران مشکل و معضل داریم

کدامش حل کنیم حیران و زاریم

رویم  دنبال  تحصیلات   لازم

سپس با مدرک  و بیکار دائم

نمی دانیم چه باید کرد و تدبیر

کجا باشد خطا از کیست تقصیر

خلاصه می شویم سربار خانه

پدر  مادر بگیرند  هی  بهانه

به فکر آشنا پارتی می گردیم

که دیگر بیش ازین علاف نگردیم

به کاری عاقبت مشغول باشیم

کنیم شکر خدا  مقبول  باشیم

بگوئیم با کمی فیس  و افاده

به گوش مستمع با قلب ساده

که آسانست  پیدا  کردن  کار

برو  دنبال  رندان   طمعکار

در ایران گر بخواهی زندگانی

نباید  ساده  و  ترسو  بمانی

دراین اوضاع فقط ماییم گنهکار

که در تاریخ از ما هست بسیار

همیشه در فقیری زنده هستیم

به کار مصلحت پاینده هستیم

نجوییم روز خوش در زندگانی

بگوییم هرچه هست و نیست فانی

ببینیم مردمان  آن سوی دنیا

به  هوشند و خردمند و توانا

به کار علم و صنعت خبره هستند

به سختی و به محنت چیره هستند

ز  بینش  آدمی  مشکل گشا شد

که ده ها درد بی درمان دوا شد

که  شد فرزند  نیک روزگارش

هزاران کس برند بهره ز کارش

ولی آگاه باید بود و هوشیار

همین انسان نامی هست دغلکار

بسازد تانک و توپ ابزار کشتار

زند بر فرق  محرومان  و بیمار

بباید  هم  قوی بود و غنی بود

نباید  در عذاب  و مردنی  بود

21/7/94