بهار آمد

بهار آمد

زمستان فصل ̗ سرما رفت بهار ̗  دلنواز آمد

زمین  خفته  شد  بیدار نسیم ̗ چاره ساز آمد

هزاران دانه ی در خاک گرفتند جشن پیروزی

زمین شد فرشی از گلها گلستان سرفراز آمد

گل و پروانه و بلبل  نمایان شد به هر کویی

نوای قمری خوشخوان که از راهی دراز آمد

بیاوردند   می  گلگون   ساقیان    نوروزی

دل  دلدادگان عشق از آن می در  نماز  آمد

درختان شکر می گویند ببینند قمری خاموش

 به عشق گل غزلخوان شد صدای نغمه ساز آمد

هوای بوستان هر روز ز بوی لاله  و سنبل

بگیرد  عطر   گل   بلبل   ندیم   بی نیاز   آمد

بیا  با  تهنیت  گویی   بگیریم  جشن  نوروزی

کنیم هر روز خود نوروز به حق این امتیاز آمد

29/12/93

.

یک گلشن آباد ندیدیم

Gift

صد دانه بر این خاک گرانمایه فشاندیم ، یک گلشن آباد ندیدیم

هر بار گران بر سر و بر دوش کشیدیم ، یک گلشن آباد ندیدیم

گفتیم  به  پا گشته  و دل   در  ره  پیمان  و  رفاقت  بگذاریم

آن عهد  شکستیم  و  ز هم  دور شدیم ، یک گلشن آباد ندیدیم

هر قافله از راه رسید و ﻋˊلم خویش در این خانه به  پا  کرد

 بیگانه  ستودیم  و  در  دام   فتادیم ،  یک گلشن آباد ندیدیم

هوشیار نبودیم  به رای و عمل خویش از  آغاز و سر انجام

زیر ستم  بی خردی  زجر  کشیدیم ،  یک  گلشن آباد  ندیدیم

بودیم به تاریخ و زبان ملت و اقوام  برادر  بهم یار و برابر

دردا  که بر گوهر مقصود نرسیدیم  ، یک گلشن  آباد ندیدیم

از تجربه و دانش دیروز در خدمت اغیار به اخلاص  نهادیم

افسوس برای خود از آن بهره نبردیم ، یک گلشن آباد ندیدیم

بودیم   به  عیان  ورد  زبان  هنر  و  معرفت  عالم  و  آدم

این گنج به ویرانه و بیگانه سپردیم ، یک گلشن آباد  ندیدیم

شاید به  پیشانی  ما حک  شده  شایسته  نبودیم   و  دریغا

پیوسته به خود ارزش بیهوده نهادیم ، یک گلشن آباد ندیدیم

25/8/93

.

سرنوشت ما

گفتی  برای  دل ها   شوقی  دگر  نمانده ست

گفتم گناه ̗ دل نیست عشقی به سر نمانده ست

گفتیم  برف  و  باران   از  لطف حق   ببارند

خشکیده چشمه ساران جویی به بر نمانده ست

از  چشم ̗ ما  ربودند   خورشید  و ماه ̗ تابان

درمانده  جز  دل ̗ ما  آسیمه سر  نمانده ست

تا هست خود پرستی در کوچه های این شهر

جاه و  جلال ̗ هستی از  آن  اثر  نمانده ست

فرزانگی  فراموش گشته چو شمع ̗ خاموش

اهل ̗ قلم  اسیرند   ذوق ̗ هنر  نمانده ست

واماندگان  دیروز  بر صدر  کار و زورند

گویی دوای درمان در رهگذر نمانده ست

فرجام ̗ ترس و نخوت  هرگز ندیده  بودیم

از  ﭙۥردلی  بابک  جز  درنظر  نمانده ست

تا میل   خشم و نفرت  بر جان ̗ ما  نشسته

عقل از زمانه رفته شوری به سر نمانده ست

درسی  برای هجرت  هر گز  نخوانده  بودیم

بی دست و پا شکستیم حال ̗ سفر نمانده ست

یادش به خیر دل ̗ ما  دریا و موج  و ساحل

بود  و کنون علاجی بر چشم تر نمانده ست

امروز ما  چو فردا ، آینده   مثل   هر  روز

این سرنوشت ̗ ما شد وقتی دگر نمانده ست

9/12/93

.

تندرستی

 تن سالم می ارزد به صد  جاه  و  مقام  و نام

که  بیمار   آرزو   دارد   تنی  سالم   دلی آرام

هزاران  حیف  که  نادانیم  ز قدر  روز آرامش

که در اوقات رنجوری شویم نومید و بس ناکام

همه در یک ﻧˊﻔˊس بندیم اگر ناگاه ز جان کاهد

به آنی می شویم مردار بدون کوشش و فرجام

وجود سالمت دریاب چه در بیداری و درخواب

نمی دانی چه تقدیرست چه باشد در پس ایام

4/11/93

.

زمستان

قرمز و سبز وسفید

زمستان بی برف بد حالی است

جای  آدمک  برفی ها  خالی است

خدایا  رسان  برف  و  باران خود

که کرسی ذغالی چقدر عالی است

زمین تشنه ی برف و باران ﺘ ۥﺳﺖ

کشاورز بی آب دست خالی است

نداریم   امیدی  به   دولت  مدار

که خود منتر و شاکی مالی است

که مردم امیدش  همیشه  به  تو

چرا  وضع ما حال بی حالی است؟

بیا    مهربانی   کن   و  مرحمت

شدیم مفلس و جیب ما خالی است

24/10/93

.

عاشقان

عاشقان بهر خوشی گسترده اند صدها نشان

آفرین  بر غیرت  و   بر   همت    والایشان

یک  نشان  از عشق  می گویند امید زندگی

کاشتن  در  جان  خود  باشیم با هم مهربان

مهربانی  در میان  باشد   کدورت  می رود

مردمان نیکبخت  سازند  گلستان این جهان

شهرها آباد و در هر گوشه اش میخانه ای

ساقی  ساغر  بدست  بینی  شراب ارغوان

هم فقیر  و  هم  غنی  بهر دل تب دار خود

نوش جان گویند بهم از گلشن دلخواهشان

گر بهشتی هست اینجاست هرکجا دلهای شاد

دست در دست همند در رقص و بزم وشادمان

گر نیازی هست بهر زندگی مشکل کجاست ؟

حل  می گردد  مسائل  با  تلاش  و  با توان

آرمیدن در کنار ساحل دریای مهر و دوستی

دشمنی ها می رود   ، دنیا  بهشت جاودان

خاطرت  باشد  طبیعت  را  ببینی  هر زمان

بر تو می گوید که قدر بودن خود را  بدان

بر تو می گویند که دنیا فانی و تو میهمان

این لباس کهنه را بر کن که باشد داستان

4/7/93

.