گریه ساقی

ترا ایکاش  ای ساقی   چنین  نالان  نمی دیدم

ز  چشمانت  نگاهˏ   ناله  و حسرت  نمی چیدم

ز فریادی که از اعماق  جانت   میرسید  هر دم

 ز    فریادت    نرنجیدم   زبانت  را   نفهمیدم   

زبان  پند  و  اندرزت   برایم  غصه و غم بود

و روز  روشنم  شب  شد  ز تاریکی  نترسیدم

ندانستم  خوشی  و درد  ز  ذات  ما  برون آید

ز  ذاتم  درد  می دیدم   و  از شادی  هراسیدم

گرفتم  دشت  بی حاصل برای کشت و  بهر  کار

نروید  دانه، ساقی گفت ، به  گفتارش  خندیدم

شدم   سرشار    دانش ها   و  دنیای   تمناها

نشد  درمان یک  دردم ، به  کردارم    نبالیدم

ازآنکه   زار  و  نالانم  ز ساقی دور و حیرانم

ازین  موجود   دل غافل  هزاران  بار  رنجیدم

به دور از ساقی وهر جا زعقلم چاره می ﺠۥستم

چو نقش مار سرگردان به دور خویش چرخیدم

شدم یک عاقل  کامل ، ولیکن ، بی نشان از دل

ز  ساقی  چون  حذر  کردم   تمام  عمر  نالیدم

25/10/92

.

قیامت کن

دشت شقایق

کجا رهسپاری و چشم انتظار؟!

چو  آواره   دنبال  راه  فرار؟!

قیامت کن از خویشتن در گذر

که با عقل و منطق نیابی قرار!

بپا خیز و اندیشه را در شکن

وجودت به دریا و توفان سپار

شگفتا  زمانی   که  دریافتی

دل  آسوده ، آرام ، مانند  یار

دریغا  زمانی  که  نشناختی

دل افسرده گردی غمت پایدار

جهان پیش چشم ودلˏ هوشیار

تمامی فصولش  بود نو  بهار

ولیکن به خر بندگان می دهد

همان شربت تلخ همان زهرمار

3/12/92

.

من کی ام ؟؟

من نمی فهمم  نفهمیدم  نمی دانم  کی ام ؟

من اسیر دست جهلم شاد و گریانم کی ام ؟

ساختار  زنده ام  یا مرده ام  در دست او

می رود بی یاد او روح از تن و جانم کی ام؟

خوش نشینم کنج تنهایی و حیرانی خویش

این چنین احوال را از خود نمی دانم کی ام؟

تا ز دردی می شوم نالان و ترسان و فکور

در  خیال  و  فکر  آزادی  ز زندانم  کی ام

گر زمانی شادمانی می رسد از هر طرف

عنقریب در فکر پایان و پریشانم کی ام؟

این تن رنجور را با خود کجا ها برده ام ؟!

در غیابˏ از عزیزان زار و نالانم کی ام

با رها گفتم یارب خنده  را از  من  نگیر

بی وجودˏ رویˏ خندان من نمی دانم ؟ کی ام ؟

شادمانی  خنده رویی  گریه و نالان  شدن

هر دو را از دوست خواهانم ، می دانم کی ام .

16/12/92

.